Potwór to adaptacja baśni Brunona Ferrero pod tym samym tytułem. Podczas przygotowania przedstawienia skorzystano z gotowego scenariusza , który jednak został zmodyfikowany (pominięto scenę 1, w której występują babcia i wnuczki; przetworzono i uzupełniono dialogi, wprowadzono nowe postacie).

Baśń rozpoczyna się sceną zbiegowiska ulicznego z udziałem dorosłych. Przekazują oni sobie plotki o zagrażającym życiu ludzi potworze, którzy zamieszkuje pobliską okolicę. Atmosfera grozy narasta, mimo że nikt właściwie nie ma konkretnych wiadomości na jego temat. Rozsądkiem wykazuje się dwoje dzieci, które, mimo wpierania im przez dorosłych lęku do nieznanego potwora, zaprzeczają podawanym informacjom. Dzieci osobiście odwiedziły bohatera dnia i mogą stwierdzić, że jego potworność polega jedynie na tym, że jest „inny”. W kolejnej scenie mieszkańcy miejscowości nie dają jednak za wygraną: dorośli razem z dziećmi naradzają się i podejmują plan wypędzenia potwora za pomocą przygotowanych cegieł. Trzecia scena to bezpośredni atak na potwora, w czasie którego jedna z dziewczynek upada i doznaje urazu. Pozostali uczestnicy tchórzą i uciekają, zostawiając ją sam na sam z potworem. Kiedy z ukrycia obserwują, że potwór wychodzi ze swojej siedziby, a następnie udziela dziewczynce pomocy, wracają ze wstydem. Potwór dziękuje im za przyniesione uprzednio cegły do budowy domu, ponieważ nawet nie przyszło mu do głowy, że to nie był dar od mieszkańców, ale narzędzie walki z nim. Mieszkańcy przyjmują podziękowanie, nie wyjaśniając już niczego. Wspólnie śpiewają , a potem zaprzyjaźniają się z potworem.

Scenografię do przedstawienia może stanowić plansza z widokiem okolicy namalowana na szarym papierze, jak również ściana jaskini potwora wykonana z kartonu, oklejonego pogniecionym, szarym papierem lub pomiętymi gazetami. Lalka potwora powinna być imponującej wielkości, aby na pierwszy rzut oka budziła zaniepokojenie. Wykorzystamy do tego celu duże płachty materiału (stare, okienne zasłony), głowę lalki wypełnioną watą lub gazetami, listewki do poruszania kończynami. Zarówno scenografię jak i lalkę potwora uczniowie wykonają samodzielnie, pracując w zespołach, na zajęciach dodatkowych, którymi dysponuje nauczyciel. Ponadto każdy z aktorów sam wykona dla siebie przynajmniej jedną cegłę z kolorowego papieru według wzoru na wykonanie bryły geometrycznej na lekcje matematyki (sześcianu, prostopadłościanu). Jeśli uczniowie nie posiadają takich wzorów, nauczyciel może je kserować z podręczników do matematyki dla starszych klas. Jeśli chodzi o kostiumy aktorów, mogą je stanowić codzienne, uczniowskie ubrania. Aby odróżnić dorosłych od grających role dzieci, można zastosować symboliczne akcenty (wąsy, brody, kapelusze – dla dorosłych; plecaki, zabawki, odpowiednie fryzury – dla dzieci).

Attachments:

Potwór.pdf

39 kB